هفته نامه “زن امروز” سال اول، شماره اول 28 اردیبهشت 1377
گزارشگر: رویا ملکی
موافقان: ما می گوییم به شخصیت زن توهین نشود
مخالفان: با این طرح زنان باید دوباره به خانه های خود بروند
خانم مهرانگیز کار به عنوان یک حقوقدان در رابطه با این طرح معتقد است:
این قانون آزادی بیان را محدود می کند در صورتی که در قانون اساسی تأکید بر آزادی شده است تا جایی که قانون اساسی اجازه نمی دهد حتی با وضع قوانین و مقررات، آزادی بیان کسی را سلب کرد . در اصل نهم قانون اساسی آزادی بیان این گونه بیان شده است.
در جمهوری اسلامی ایران آزادی و استقلال و وحدت و تمامیت ارضی کشور از یکدیگر تفکیک ناپذیرند و حفظ آنها وظیفه دولت و آحاد ملت است. هیچ فرد یا گروه یا مقامی حق ندارد به نام استفاده از آزادی به استقلال سیاسی، فرهنگی، اقتصادی، نظامی، تمامیت ارضی ایران کمترین خدشه ای وارد کند و هیچ مقامی حق ندارد به نام حفظ استقلال و تمامیت ارضی کشور آزادی های مشروع را هرچند با وضع قوانین و مقررات سلب کند. و نیز قانون آزادی بیان از آن جمله آزادی های مشروع است که با تصویب بند الحاقی به ماده 6 قانون مطبوعات به بند خفقان کشیده شده است.
خانم مهرانگیز کار اضافه می کند: شاید با تصویب این قانون خواهان هستند که قلم هایی که قصد دارند سروسامانی به حقوق زنان بدهند را بشکنند. یا فکرهایی را که برای حقوق زن، دفاع از زن، یا درباره مظلومیت آنها یا افشا تبعیض بین آنها و مردان حرکت می کنند را پاک کنند یا هر دو، باز هم دلتان می خواهد سکوت کنیم. این سکوت در نهایت چه می شود؟ چه کسی پاسخگوی عواقب آن است؟ آن قسمتی از تبصره که دستور می دهد “ایجاد تضاد بین زن و مرد از طریق دفاع خارج از موازین شرعی و قانونی از حقوق آن” ممنوع است. سلیقه چه کسانی است؟ بی تردید سلیقه مفسران و مجریانی که در هر مقطع زمانی مسلط بر امور هستند، میسر خواهد شد. ولی در اصل 24 قانون اساسی آمده است: “نشریات و مطبوعات در بیان مطالب آزادند مگر آنکه مخل به مبانی اسلام یا حقوق عمومی باشد، تفصیل آن را قانون معین میکند.” و این پر واضح است که به جای استفاده ابزاری از زن، استفاده ابزاری از قانون منع شده است، به این معنی که در زمانی که هدف و نهایت قانون اساسی مبنای کار نیست و فن و روش درست قانون نویسی رعایت نمی شود از قانون به عنوان ابزاری برای آسیب رساندن به پیکر جامعه اسلامی ما استفاده می شود. با این لایحه به حقوق صنفی مطبوعات نیز دست درازی و تجاوز می شود. ابزار نجار، میخ و تخته است و ابزار مطبوعات حرف است و بیان شیوا. این غیرت کاری هر صنفی است که در مقابل استفاده نادرست یا پایین آوردن کارایی ابزارشان به صورت جمعی و صنفی اقدام به دفاع کنند. حال خطر در دو قدمی صنف مطبوعات و حتی آزادی بیان است. این لایحه چون سکه ای دو روی است. در عین حال که ظاهر شعاری و ارشادی دارد، دارای ژرفای ضد آزادی قوی می باشد. بنابراین ما برای دفاع از حقوق صنفی مطبوعات از نمایندگان مردم و مجلس شورای اسلامی خواهشمندیم که بی خیال و بی تفاوت از کار این اصل نگذرند و این مهم را مورد توجه و بازنگری جدی قرار دهند که با این کار نه تنها صنف مطبوعات را راضی می کنند بلکه پایبندی خود را به اصل نهم قانون اساسی نشان می دهند. و نیز اعتلای زن چنان با این لایحه صدمه می بیند که هیچ چیز آن را جبران نمی کند. می خواهیم بدانیم چند خانم نماینده ای که مبتکران اولیه طرح فوق بوده اند خود را تافته جدا بافته زنانی می دانند که کلی از حقوقشان پایمال شده یا حقوقی بیش از دیگر زنان دارند؟
آیا می دانند به استناد قانونی که خود آنها کشف کرده اند باید به سرعت هرچه زودتر به خانه های خود برگردند؟ چون دیگر در خانه به آنها بیشتر نیاز می باشد. چرا که به قول خودشان ضرورت تصویب این لایحه نجابت، کرامت، شأن زن و غیره …. است. و بهتر است به اطلاع ایشان برسانیم که آنها تیشه به ریشه خود می زنند. شاید لازم باشد به آنها پیشنهاد کنیم که اصل نوزدهم قانون اساسی را مطالعه کنند، که در آن با صراحت بیان شده (مردم ایران از هر قوم و قبیله ای که باشند از حقوق مساوی برخوردارند، رنگ ، نژاد، زبان و مانند اینها سبب امتیاز نخواهد بود).